وقتى سکوت مى آید حتى یک فکر نیز برجاى نمى ماند.

کسى که به درون مى نگرد، ناگهان نگاه کردن خویش را فراموش مى کند.

دو نوع سکوت وجود دارد:

اول: سکوتى که شما آن را در خود پرورش مى دهید،

و دیگر سکوتى که خود مى آید.

سکوت باید از عمق هستى تان بیرون بجوشد.

و از بیرون به درون شما تحمیل نشود. بلکه برعکس از درون به بیرون فوران بزند.

یعنى از مرکز هستى به سوى فضاى بیرونى جارى شود.

و این پدیده اى کاملاً متفاوت از سکوتى است که خود ایجاد مى کنید.

نوشته شده در یادداشت ثابت - پنج شنبه 94/3/15ساعت 1:5 عصر توسط شوالیه نظرات ( ) | |